این سروها که 11 بهمن در مشهد مقدس نشا شده‌اند، البته حالا عمرشان به 2 سال رسیده و آرام آرام به هر زور و زحمتی که شده، می‌خواهند با سیمرغ 26 ساله فیلم فجر رقابت کنند.
با این حال، حتی بر پوستر جشنواره شعر نیز یکی از پرهای سیمرغ دیده می‌شود، نه شاخه‌ای از سرو!
دبیر جشنواره امسال در توضیح این طرح می‌گوید: «کسی که طرح یادشده را ارائه داده، عناصر و معانی متفاوتی را در نظر داشته است، نظیر پر به‌عنوان نشانه قلم، نشانه‌ای از ادبیات آیینی، پرواز و... ضمن آن که امسال هم مثل سال گذشته سرو به‌عنوان جایزه تعیین شده است.»
با این حال، شاید اگر مسئولان جشنواره شعر فجر هم مثل مسئولان جشنواره فیلم فجر سروشان را حفظ می‌کردند، 26 سال بعد، هر جا هر که سرو می‌دید یاد شعر می‌افتاد.
البته اگر آفت‌ها اجازه دهند این سرو 2ساله به 26 سالگی برسد؛ به ویژه برای جشنواره‌ای که هنوز حتی دبیرخانه دائمی ندارد که اگر می‌داشت، شاید خیلی از مسائل تمام بود.
یک اختتامیه، یک جنگل جایزه
آن طور که دبیر امسال می‌گوید، این سروها به 22 شاعر ملی و 9 شاعر جوان تعلق خواهد گرفت و برای برگزیدگان بین‌المللی، جوایز دیگری در نظر گرفته شده است.
البته شاعران جوان در 6 رشته برگزیده شده‌اند اما در بعضی رشته‌ها 2 برگزیده تعیین شده است.
محمود اکرامی‌فر ادامه می‌دهد: «در این دوره از جشنواره شعر فجر از استان‌های مختلف شاعران برگزیده انتخاب شدند و داوری‌ها به‌گونه‌ای صورت گرفته است که در آن توزیع جغرافیایی، توزیع سنی و گرایش‌های مختلف شعری درنظر گرفته شود.»
علاوه بر این‌ها،30 شاعر استانی هم جوایز خودشان را خواهند گرفت که طبیعتا با ملی‌ها فرق می‌کند. اکرامی‌فر جایزه‌ها را لو نمی‌دهد، چرا که «سورپرایز ماجرا خراب می‌شود».
اما 10 شاعر بین‌المللی از بین 30 شرکت‌کننده خارجی در مراسم اختتامیه، هدایایی می‌گیرند که احتمالاً چیزی در نوع صنایع دستی خواهد بود. شاعرانی از هند، تاجیکستان و پاکستان.
قرار است شاعران یادشده با لهجه‌های شیرین‌شان شعر هم بخوانند.
به علاوه برگزیدگان که شعرهای‌شان را برای حضار می‌خوانند تا مراسم فقط به سخنرانی وزیر و وکیل خلاصه نشود.
اما گذشته از این، برگزارکنندگان امسال قصد دارند از شاعران درگذشته هم تجلیل کنند که البته بدیهی است قیصر امین‌پور در صدر ماجراست.
اکرامی‌فر درباره این بخش می‌گوید: «تجلیل از درگذشتگان به 2 قسمت تقسیم می‌شود؛ یکی از این2 بخش خاص قیصر امین‌پور است که در آن کلیپ 3 دقیقه‌ای ویژه‌ای از ایشان پخش می‌شود.»
کلیپ قیصر، مجموعه‌ای از عکس‌ها و صدا و شعر‌هایش است که با گفتار متنی ویژه قصد دارد اشک دوست‌داران بی‌شمارش را درآورد.
بخش دوم تجلیل درگذشتگان هم البته باز در حد یک کلیپ است در 5 دقیقه درباره 5 شاعر درگذشته: حسن حسینی، سلمان هراتی، نصرالله مردانی، اوستا و منوچهر آتشی.
البته آن طور که دبیر امسال می‌گوید این تنها اول راه است و جشنواره شعر فجر برای سال‌های آینده برنامه‌های گسترده‌تری دارد: «آن طور که برنامه‌ریزی شده، سال آینده تذکره همه شاعران درگذشته در کتابی با حجمی در حدود 1000 صفحه منتشرمی شود که همه شاعران درگذشته پس از انقلاب را شامل می‌شود. علاوه بر آن، برای 20 نفر نیز ویژه‌نامه‌ای در 250 صفحه به چاپ می‌رسد.»
اکرامی‌فر اصرار دارد که هیچ گزینش خاصی در انتخاب شاعران نبوده و سوگیری در داوری و برگزاری وجود ندارد.
ضمن آن که ظرفیت برگزاری جشنواره‌ای با این سطح و در حوزه ادبیات روشن است.
اما هرچه زمان می‌گذرد، کار رشد بهتری دارد و می‌توان به آینده کار امیدوار بود.
این آینده البته تنها درصورتی وجود خواهد داشت که مسئولان ارشاد، جشنواره شعر فجر را نیز مثل تئاتر و فیلم، جدی بگیرند و سرو را کنار سیمرغ بگذارند.
بودجه، دبیرخانه دائمی و از همه مهم‌تر، پذیرش ضرورت ماجرا، نه چون اتفاقی که در کتاب سال می‌افتد و هر سال، ادبیات، حلقه گمشده این جایزه است.
اکرامی‌فر می‌گوید:«در این دوره از جشنواره نسبت به دوره اول، کیفیت اشعار رشد خوبی داشته است.
جشنواره شعر فجر در این دوره حرکتی رو به تعالی داشته و شعرهای فاخری در این دوره ارائه شده به گونه‌ای که داوران برای انتخاب آثار با هم جدل می‌کردند.»
اما هنوز هم نمی‌توان به وجود یا نبود دوره سوم امیدوار بود.
